Kabúmmm!

Einhver hlýtur einhverntíman einhversstaðar að hafa gefið þessu nafn: Þegar maður fer að rekast óþægilega oft á sama fyrirbærið. Svo oft og í svo ólíku samhengi að það getur varla verið tilviljun. Þegar maður, til dæmis, mætir tvennum eineggja tvíburum á Laugaveginum fyrir hádegi áður en maður þarf tvisvar að víkja út á götuna fyrir tvöföldum barnavögnum í Bankastrætinu. Í Kringlunni undir kvöldið rekast augun í tvíbura í tískuverslun (eða var þetta kannski spegill bak við búðarborðið? Neinei. Þetta eru tvíburar í eins, bláum peysum.) og svo blasa kannski Ási og Gunni við manni á tímaritsforsíðu við hagkaupskassann. Um kvöldið er auðvitað vandaður heimildaþáttur í sjónvarpinu um erfðir og uppeldi þar sem rauði þráðurinn er tvíburar sem aðskildir voru við fæðingu. Rétt fyrir svefninn skrollar svo sjónvarpsfjarstýringin óvart á Dead Ringers Cronenbergs á einhverri rásinni.

Ég er lentur í svona lúppu með sprengingar núna. Tek varla eftir neinu öðru.

Kannski er ástæðan einfaldlega sú að tvisvar, þrisvar á dag skelfur vinnustaðurinn minn upp á þrjá til fjóra á Richter vegna sprenginga í nýbyggingargrunnum niðrí Borgartúni. Þetta hefur verið daglegt brauð í bráðum tvö ár og styrkur skjálftanna eykst stöðugt, ef eitthvað er.

Kannski er hún flóknari. Ástæðan. Og skelfilegri.

Ef sprengjuæði míns kæra vinar, Kjartans í Maputo, var kornið sem fyllti mælinn eru nýlegir sjónvarpsþættir frá bræðrum okkar í bandaríkjunum síðasta púslið í uggvekjandi heildarmyndina. Það liggur augljóslega eitthvað í loftinu. Og það er risavaxið, alþjóðlegt samsæri í gangi um að telja okkur (eða bara mér?!) trú um að sprengingar séu, þegar öllu er á botninn hvolft, í góðu lagi.

Ég ólst upp í skugga Sprengjunnar með stóru essi.  Þeirrar endanlegu. "Seinni" heimsstyrjöldin var nánast ekkert mál í samanburði. Loftvarnarflautur þegar óvinaflugvélarnar nálguðust ströndina, maður hljóp oní neðanjarðarbyrgi og beið þess að regninu slotaði og svo upp aftur að taka til í rústunum. Þetta er kannski ekki nákvæm lýsing - en maður átti allavega séns. Og líf eftir loftárásina ef maður lifði hana af. Öndvert við Sprengjuna. Þó ekki nema ein svoleiðis spryngi væri allt búið. Það yrði aldrei bara ein, heldur færi af stað keðjuverkun sem endaði með að allt vopnabúrið myndi sent af stað til að hefna og þótt maður hlypi í neðanjarðarbyrgið og kannski lifði af, mátti maður ekki koma upp fyrr en eftir 90 ár eða 150, eða hvað það var, útaf geislavirkninni. Semsagt aldrei. "Rauði takkinn" var einskonar slökkvari á heiminn.

(Ein ferskasta minning bernskunnar er frá heimsókn til vinar míns þar sem við horfðum í ógáti á hrollvekjuna Dr. Strangelove. Mörgum árum og martraðanóttum seinna sá ég þessa voðamynd einhversstaðar skilgreinda sem "svarta kómedíu". Það finnst mér enn hlægilegt í sjálfu sér.)

Jæja. Svo kláraðist Kalda stríðið og málið með Sprengjuna datt einhvernvegin af dagskrá. Þangað til núna að ofaní viðkvæmt ástand raunverulega heimsins fara að hellast sjónvarpsseríur þar sem Sprengjur springa og allt fellur samt sem áður í ljúfa löð. Á einni stöð lifir Jeríkó ótrauð af óljós ragnarök, Tuttuguogfjórir sprengdu eina í eyðimörkinni í hitteðfyrra og eina í LA í ár. Og life bara goes on.

Það er verið að venja mig við tilhugsunina um að Sprengja geti sprungið og allt verði í allra besta lagi eftir það. Nú skil ég líka betur hverslags óratíma það tekur að kljúfa sundur klöppina hérna niðurfrá. Allt ber að sama brunni. Bráðum hætti ég að kippa mér upp við drunurnar.

Einhver vinnufélaginn í salnum hefur valið sér auðþekkjanlega símhringingu höfuðstöðva CTU í 24 í gemsann sinn. Hann hringir látlaust.